Op een dag kwam hij teleurgesteld tot de vaststelling dat hij alle boeken van Wolf en Hond gelezen had. Hij was in eentje zelfs opnieuw begonnen, omdat hij zo moeilijk afscheid kon nemen. "Mama, is er nog een boek van Wolf en Hond?" Ik zei dat we best even de auteur konden schrijven. Toen de oudste een half uurtje gitaarles had en wij wachtten in de auto hadden we potlood en papier meegenomen. Op mijn schoot schreef hij zijn brief. Gericht aan Sylvia Vanden Heede. Het was een kladbrief. We zouden het thuis wel overdoen. Per mail. Hij tikte letter voor letter in en drukte op 'verzenden'. Tot zijn grote vreugde zat er een paar dagen later een antwoord in de mailbox. Of Abel ook 'De bril van Wolf' kende, een prentenboek. Dat haalden we snel in de bibliotheek. We reserveerden er ook meteen 'Hond weet alles en Wolf niets', want dat kenden we ook nog niet.
Ondertussen begon hij aan zijn eigen boek. Nog meer avonturen van Wolf, Hond, Kat en Abel...