De jongens hebben hun eigen taal. Een geheime taal. Een tijdje terug werd ik ingewijd. Ik voelde me uitverkoren. Woorden en zinnen werden over me heen gegoten tot ik duizelde. Begrepen ze elkaar echt? Zaten ze ter plekke nieuwe woorden te bedenken? Zat er structuur en logica in hun taal?
Toen ik het boek Tarari tararera tegenkwam wilde ik het meteen uittesten op de jongens. De verzonnen taal Piripu klinkt melodieus en ritmisch. De typografie geeft bovendien aan waar je de juiste accenten moet leggen. En het verhaal is natuurlijk  helemaal te volgen in de prenten. Ze volgden mee en genoten van het verhaal. Van de vreemde taal.
Voorlezen en prikkelen.
Taalprikkelen.